Өнөөдөр бүрхэг, цастай өдөр байлаа. Энэ дууг гэрээсээ гарахдаа сонсоод гарсан. Өдөржингөө сонссон... Цас, энэ дуу хоёр нийлээд намайг бүүр гунигтай, хөндүүртэй болгоцон байсан. Дуугаа сонсоол, цонхоор гадагшаа ширтмээр... хэнтэй ч юу ч яримааргүй, сонин, бүрхэг, гунигтай өдөр байлаа. Би хэнд ч хэрэггүй юм шиг, хүмүүс хажуугаар зөрж өнгөрөхөд цаг хугацаа удааширцан юм шиг, тэгээд би дунд нь гацчихсан хаашаа ч явахгүй, ямар нэгэн зүйлд уусан шингэх гээд ч байгаа юм шиг, зарим хүмүүс надаас нүүрээ буруулцан ч юм шиг, би өөрөө өөрийгөө нэг бол үзэн ядаад, нэг бол өрөвдөөд... Зүгээр л төөрсөн. Зүг чиг зааж өгөх одыг үгүйлж байна. Нэг л хоосон мэдрэмж. Гэхдээ л би хичээсээр ирсэн...
Хэтэрхий гунигласныг минь ингэж анзаарсан байсан...
Хичнээн бороо орсон ч арилан одохгүй цэвдэг сэтгэл
Хаана байгаа нь мэдэгдэхгүй зүрх сэтгэл
Хэдий хүртэл дааруулахыг мэдэхгүй
Учир битүүлэг нүдний харц
Уйтгараас ч хүнд мэдрэгдэнэ
Гэрэл гэгээг ч хүсэхгүй мэт...
Дэндүү гүн ангал дунд байх шиг
Тэндээс аврагдахыг ч хүсэхгүй
Хичнээн нар ээсэн ч хайлж урсахгүй цэвдэг сэтгэл.... /By Musungvnj/ 2010-10-18
Жич: Найздаа маш их баярлалаа. Шүлэг нь маш их таалагдсан.
Гунигтай өдрүүд энүүгээр дуусахгүй л дээ. Гэхдээ ийм өдөр байлаа гээд хажууд маань хайртай хүмүүс маань байгаа болохоор гуниг өөрөө аз жаргал шиг санагджийн.
Өө нээрээ нээх сайхан маруужин идхиймсан